„Afbrotafræði“: Munur á milli breytinga
Efni eytt Efni bætt við
Lína 8:
== Líffræðileg kenning ==
Þrátt fyrir að helstu líffræðilegu kenningarnar sem skýra áttu afbrotahneigð voru settar fram á 19. öld eru slíkar skýringar miklu eldri. Hafa þær elstu verið raktar allt aftur til Aristótelesar, sem var uppi á árunum 384 – 322 fyrir Krist. Aristóteles trúði því að lögun höfuðkúpunnar ákvarðaði persónuleika einstaklinganna. Rannsóknir sem gerðar hafa verið á sambandi milli afbrotahegðunar og líkamseinkenna hafa verið raktar aftur til 15. aldar og rannsóknir á sambandi milli afbrotahneigðar og andlitseinkenna aftur til 17. aldar. Nútíma afbrotafræði hófst hins vegar með rannsóknum og líffræðilegri kenningu [[w:en:Cesare Lombroso|Cesare Lombroso]].
Cesare Lombroso var af ítölskum gyðingaættum og fæddist í Verona árið 1835. Þetta var ein af fáum borgum í Habsborgaraveldinu sem leyfði gyðingadrengjum að afla sér menntunar og greinilegt er að hann nýtti sér það því árið 1858 útskrifaðist hann sem læknir frá Háskólanum í Pavia.
Eitt sinn þegar Lombroso var að kryfja lík ofbeldisfulls afbrotamanns, tók hann eftir óvenjulegri dæld í höfuðkúpunni, svipað og finnst meðal nagdýra, fugla og frumstæðari apa. Þessi uppgötvun lagði grunninn að kenningu hans um líffræðilegan mun afbrotamanna og annarra. Hann hélt því fram að einstaklingar þróist mismunandi líffræðilega séð. Sum einkenni, eins og höfuðkúpudældin sem hann hafði uppgötvað, taldi hann þýða afturhvarf til frumstæðari manngerðar. Lombroso flokkaði einstaklinga með slíkt líffræðilegt afturhvarf sem Á tímum Lombrosos voru þróunarkenningar settar fram og samkvæmt þeim tók líkamsgerð einstaklinga breytingum með þróuninni og þeir urðu sífellt flóknari. Þessar kenningar studdu þá trú Lombrosos að afbrotamenn, í samanburði við þá sem ekki fremja afbrot, væru ekki einungis frábrugðnir líkamlega séð heldur væru þeir líkamlega óæðri. Hann taldi þá ekki hafa þróast eins og aðra menn. Einnig hélt Lombroso því fram að hann gæti greint á milli tegunda afbrotamanna. Hann taldi sig hafa komist að leið til þess að greina milli afbrotamanna með því að skoða líkamleg einkenni þeirra.
Hann líkti afbrotamönnum við villidýr, það varð að hamla báðum frá því að stofna öðrum í hættu. En hann taldi svo til algjörlega ógerlegt að bæta afbrotamenn. Einnig var hann á móti stuttum fangelsisdómum. Hann hélt því fram að fangavist gerði afbrotamenn ekki að „betri” mönnum, heldur kæmu þeir verr út en þegar þeir fóru inn. Því afbrotamenn myndu einungis læra af öðrum afbrotamönnum. Hann hafði meiri trú á innilokun afbrotamanna á eigin heimilum, lagalegum áminningum, sektum, vinnuþrælkun án fangavistar og líkamlegum hegningum. Hann var talsmaður skilorðsbundinna dóma og taldi að einungis ætti að nota dauðarefsingu sem síðasta úrræði. Hann taldi rétt að fórnarlömb afbrota fengju skaðabætur og lagði mikla áherslu á það sem hægt væri að gera til að fyrirbyggja afbrot.
Lombroso gerði sér þó grein fyrir því að ekki allir afbrotamenn væru fæddir afbrotamenn heldur gerði hann grein fyrir tveimur öðrum tegundum afbrotamanna, þ.e. '''criminaloid''' og geðveikum afbrotamönnum. Hann skilgreindi criminaloid sem einstakling sem er knúinn til afbrota sökum heitra tilfinninga sem ásamt öðrum þáttum leiða viðkomandi út í afbrot. Geðveiki afbrotamaðurinn er sá sem þjáist af flogaveiki eða geðænum kvillum og hann, ásamt andlega vanþroskuðum einstaklingum, á ekki heima í samfélaginu. Eins og fæddu afbrotamennirnir þá geta geðveikir afbrotamenn ekki stjórnað eigin hegðun, en hann taldi ekki eins mikla skömm af geðveikum afbrotamönnum eins og af þeim sem fæðast afbrotamenn.
| |||