Saga veraldar í hnotskurn/Hámenningar fyrir Kristsburð/Grísk borgarríki

Grikkland hið forna vísar til hins grískumælandi heims í fornöld. Það vísar ekki eingöngu til þess landsvæðis sem Grikkland nær yfir í dag, heldur einnig landsvæða þar sem grískumælandi fólk bjó í fornöld: Kýpur og Eyjahafseyja, Jóníu í Litlu Asíu (í dag hluti Tyrklands), Sikileyjar og Suður-Ítalíu (nefnt Stóra Grikkland eða Magna Graecia í fornöld) og til ýmissa grískra nýlendna t.d. í Kolkis (við botn Svartahafs), Illyríu (á Balkanskaga við strönd Adríahafs), í Þrakíu, Egyptalandi, Kýrenæku (í dag Líbýa), suðurhluta Gallíu (í dag Suður-Frakkland), á austur og norðaustur Íberíuskaga, í Íberíu (í dag Georgíu) og Táris (í dag Krímskaga).

Tímabilið nær frá því er grískumælandi menn settust fyrst að í Grikklandi á 2. árþúsundi f.Kr. og nær til loka fornaldar og upphafs kristni (kristni varð til áður en fornöld lauk en kristin menning er venjulega ekki talin til klassískrar fornaldarmenningar Grikklands). Flestir sagnfræðingar telja að í Grikklandi hinu forna liggi rætur vestrænnar menningar. Grísk menning hafði mikil áhrif á Rómaveldi, sem miðlaði menningunni áfram til margra landa Evrópu. Aukinheldur hafði enduruppgötvun Vestur-Evrópubúa á forngrískri menningu á 14.-17. öld afgerandi áhrif á evrópska menningu. Hún hefur haft gríðarlega mikil áhrif á tungumál, stjórnmál, menntun, heimspeki, vísindi og listir Vesturlanda. Hún var megininnblástur endurreisnarinnar í Vestur-Evrópu en hafði aftur mikil áhrif á ýmsum nýklassískum skeiðum á 18. og 19. öld í Evrópu og Norður-Ameríku.

Grikkland hið forna um miðja 6. öld f.Kr.

Sögulegt yfirlit

Uppruni

Talið er að Grikkir hafi komið niður Balkanskaga úr norðri í nokkrum bylgjum frá þriðja árþúsundi f.Kr. Síðasta bylgjan var hin svonefnda „innrás“ Dóra. Tímabilið frá 1600 f.Kr. til um 1100 f.Kr. kallast mýkenskur tími. Á þessum tíma á Agamemnon, konungur í Mýkenu, að hafa leitt grískan her til Tróju, setið um borgina og lagt hana í rúst. Frá þessu segir m.a. í Hómerskviðum. Tíminn frá 1100 f.Kr. til 8. aldar f.Kr. er nefndur Myrku aldirnar í sögu Grikklands|„myrkar aldir“ í sögu Grikklands]] 'þ en engar ritaðar heimildir eru varðveittar frá þessum tíma. Fornleifar frá þessum tíma eru einnig fátæklegar. Í síðari tíma heimildum á borð við Heródótos, Pásanías og Díodóros frá Sikiley eru stundum stutt yfirlit yfir sögu tímabilsins og konungar taldir upp.

Ris Grikklands

Meyjarhofið í Aþenu var byggt á 5. öld f.Kr.

Á 8. öld f.Kr. lauk myrku öldunum í sögu Grikklands, sem höfðu gengið í hönd eftir fall Mýkenumenningarinnar. Grikkir höfðu glatað þekkingu sinni á ritmálinu sem þeir bjuggu yfir áður, línuletri B, en í staðinn löguðu þeir fönikískt letur að eigin þörfum og bjuggu til grískt stafróf. Frá því um 800 f.Kr. eru til ritaðar heimildir. Grikkland var ekki stjórnmálaleg heild og skiptist upp í mörg sjálfstæð borgríki. Á þessu má finna landfræðilegar skýringar: sérhver eyja, sérhver dalur og slétta er einangruð frá nágrannabyggðum annaðhvort af hafinu eða fjallgörðum.

Velmegun jókst og Grikkjum fjölgaði umfram það sem landrými leyfði. Mogens Herman Hansen segir að Grikkjum hafi fjölgaði meira en tífalt frá 800 f.Kr. til 350 f.Kr., frá því að vera um 700.000 yfir í að vera um 8-10 milljónir talsins. Um 750 f.Kr. hófst 250 ára langur nýlendutími í sögu Grikklands. Grikkir þurftu land og þeir stofnuðu nýlendur úti um allt. Í austri voru fyrstu nýlendurnar stofnaðar í Litlu Asíu (í dag Eyjahafsströnd Tyrklands). Þá stofnuðu þeir nýlendu á Kýpur og við strendur Þrakíu, við Marmarahaf og suðurströnd Svartahafs. Að endingu náðu grískar nýlendur alla leið norðaustur til Úkraínu. Í vestri stofnuðu þeir nýlendur við strendur Adríahafs (þar sem í dag eru Albanía og Serbía), á Sikiley og Suður-Ítalíu, þá á Suður-Frakklandi, Korsíku og jafnvel norðaustur Spáni. Grikkir stofnuðu einnig nýlendur á Norður-Afríku, í Egyptalandi og Líbýu. Borgirnar Sýrakúsa, Napólí, Marseilles og Istanbúl eiga rætur að rekja til grískra nýlendubyggða: Sýrakúsa, Neapólis, Massilía og Býzantíon.

Á 6. öld f.Kr. var Grikkland orðið að mál- og menningarsvæði sem var miklu stærra en Grikkland nútímans. Grískar nýlendur lutu ekki stjórn móðurborganna en héldu oft tengslum við þær, bæði trúarlegum og viðskiptalegum. Jafnt heima sem að heiman skipulögðu Grikkir sig í sjálfstæð samfélög og borgríkið (polis) varð grundvallareining grískrar stjórnsýslu.

Á þessum tíma voru miklar efnahagslegar framfarir í Grikklandi og í nýlendunum og jókst einkum verslun og iðnaður. Lífsgæði jukust einnig töluvert. Sumar rannsóknir benda til þess að meðalstærð grísks heimilis hafi fimmfaldast á tímabilinu frá 800 f.Kr. til 300 f.Kr.

Á efnahagslegum hátindi sínum á 4. öld f.Kr. var gríska hagkerfið það þróaðasta í heimi. Sumir sagnfræðingar telja það hafa verið eitt þróaðasta hagkerfi fyrir iðnbyltinguna. Þetta sést m.a. á meðaldaglaunum grískra verkamanna. Þau voru um fjórum sinnum hærri (í korni talið um 13 kg) en laun egypskra verkamanna (um 3 kg).

Stjórnmál

Sólon

Upphaflega voru grísku borgríkin konungdæmi en mörg þeirra voru afar lítil og hugtakið „konungur“ (basileus) getur gefið villandi mynd af valdhöfunum. Völdin voru að verulegu leyti hjá fámennum hópum landeigenda, enda var ávallt skortur á og mikil eftirspurn eftir landi. Þessir landeigendur urðu að aðli sem barðist oft innbyrðis um jarðnæði. Um svipað leyti varð til stétt verslunarmanna (eins og ráða má af tilurð myntpeninga um 680 f.Kr.). Í kjölfarið urðu stéttaátök tíð í stærri borgum. Frá 650 f.Kr. varð aðallinn að berjast til að verða ekki velt úr sessi og til að missa ekki völdin til konunga (tyrranos; orðið getur þýtt konungur eða harðstjóri).

Á 6. öld f.Kr. voru nokkur borgríki orðin ráðandi í Grikklandi: Aþena, Sparta, Kórinþa og Þeba. Þau höfðu öll náð völdum yfir sveitunum í kringum sig og smærri borgum í nágrenni við sig. Aþena og Kórinþa voru orðin mikil sjóveldi og verslunarveldi að auki. Aþena og Sparta urðu keppinautar í stjórnmálum en metingur þeirra varði lengi og hafi mikil áhrif á grísk stjórnmál.

Í Spörtu hélt landeignaraðallinn völdum og völd þeirra voru treyst í stjórnarskrá Lýkúrgosar (um 650 f.Kr.). Sparta komst undir varanlega herstjórn með tveimur konungum. Sparta drottnaði yfir öðrum borgríkjum á Pelópsskaga, að Argos og Akkaju undanskildum.

Konungdæmið var á hinn bóginn lagt niður í Aþenu árið 683 f.Kr. og umbætur Sólons komu á hófstilltri stjórn aðalsins. Aðalsmenn misstu síðar völdin í hendur harðstjórans Peisistratosar og sona hans, sem gerðu borgina að miklu sjó- og verslunarveldi. Þegar sonum Peisistratosar var velt úr sessi kom Kleisþenes á fyrsta lýðræði heims í Aþenu um 500 f.Kr. Þjóðfundur allra frjálsra borgara (karla) fór með völdin. Þó ber að hafa í huga að einungis hluti af karlmönnum borgarinnar höfðu borgararéttindi; þrælar, frelsingjar og aðfluttir nutu ekki stjórnmálaréttinda.

Persastríðin

Í Jóníu (í dag Eyjahafsströnd Tyrklands) gátu grísku borgríkin, þeirra á meðal miklar menningarmiðstöðvar á borð við Míletos og Halikarnassos, ekki haldið sjálfstæði sínu og komust undir stjórn Persaveldis á síðari helmingi 6. aldar f.Kr. Árið 499 f.Kr. gerðu Grikkir uppreisn, jónísku uppreisnina, og Aþena ásamt öðrum grískum borgum kom þeim til hjálpar.

Dareios I Persakonungur bældi uppreisnina niður og að því loknu, árið 490 f.Kr. sendi hann flota til meginlands Grikklands til að refsa Grikkjunum. Persarnir stigu fæti á Attíkuskaga en voru sigraðir í orrustunni við Maraþon af grískum her undir stjórn aþenska herforingjans Míltíadesar.

Tíu árum síðar sendi sonur Dareiosar, Xerxes I, miklu stærri her landleiðina til Grikklands. Spartverski konungurinn Leonídas I tafði framgöngu persneska hersins við Orrustan við Laugaskörð en Persar gátu á endanum sigrað spartverska herinn. Xerxes hélt áfram til Attíkuskaga, þar sem hann tók Aþenu og brenndi hana. Aþeningar höfðu flúið borgina sjóleiðina. Undir stjórn Þemistóklesar sigruðu þeir persneska flotann í Orrustunni við Salamis. Ári síðar sigruðu Grikkir undir stjórn spartverska herforingjans Pásaníasar Persana endanlega í Orrustunni við Plataju.

Aþenski flotinn veitti þá persneska flotanum eftirför á Eyjahafi og árið 478 f.Kr. náðu þeir borginni Býzantíon. Aþena myndaði nú bandalag með öllum eyríkjunum og nokkrum bandamönnum á meginlandinu og kallaði það Deleyska sjóbandalagið af því að fjárhirslur bandalagsins voru á eynni Delos. Spartverjar tóku á hinn bóginn upp einangrunarstefnu og leyfðu Aþenu að koma á fót sjó- og verslunarveldi sínu í friði.

Gullöld Aþenu

Períkles

Í kjölfar Persastríðanna varð Aþena allsráðandi í grískum stjórnmálum. Veldi Aþenu var óskorað á sjó en Aþena var einnig helsta viðskiptaveldi Grikklands, þótt Kórinþa veitti verðuga samkeppni. Mesti stjórnmálamaður þessa tíma var Períkles, sem veitti fjármununum sem aðildarríki Deleyska sjóbandalagsins greiddu til þess að byggja upp Aþenu, m.a. Meyjarhofið og aðra minnisvarða í borginni. Um miðja 5. öld f.Kr. var sjóbandalagið orðið að aþensku veldi og til marks um það var flutningur fjárhirslu bandalagsins frá Delos í Meyjarhofið árið 454 f.Kr.

Auður Aþenu laðaði hæfileikaríkt fólk hvaðanæva að frá Grikklandi og skóp einnig auðuga yfirstétt sem studdi við listamenn. Aþenska ríkið studdi einnig menntun og listir, einkum byggingarlist. Aþena varð miðstöð grískra bókmennta, heimspeki og lista. Margar af þekktustu persónum Vestrænnar menningar bjuggu í Aþenu á þessum tíma: harmleikjaskáldin Æskýlos, Sófókles og Evripídes, gamanleikjaskáldið Aristófanes, heimspekingarnir Anaxagóras, Sókrates, Platon og Aristóteles, sagnaritararnir Heródótos, Þúkýdídes og Xenofon, skáldið Símonídes og myndhöggvarinn Feidías. Borgin varð, með orðum Períklesar, „skóli Grikklands“.

Önnur ríki Grikklands sættu sig í fyrstu við forystu Aþenu í áframhaldandi átökum við Persa en eftir að íhaldsmaðurinn Kímon hrökklaðist frá völdum árið 461 f.Kr. varð heimsveldisstefna Aþenu sífellt opinskárri. Eftir sigur Grikkja í orrustunni við Evrýmedon árið 466 f.Kr. voru Persar ekki lengur ógn og sum ríki, eins og Naxos, reyndu að ganga úr Deleyska sjóbandalaginu en voru neydd til þess að láta af slíkum tilraunum. Hinir nýju leiðtogar Aþenu, Períkles og Efíaltes, leyfðu samskiptum Aþenu og Spörtu að versna og árið 458 f.Kr. braust út stríð. Nokkrum árum síðar höfðu átökin litlu breytt um valdajafnvægið og samið var um 30 ára frið milli Deleyska sjóbandalagsins og Pelópsskagabandalagsins (þ.e. Spörtu og bandamanna hennar). Á sama tíma var háð síðasta orrustan milli Grikkja og Persa, sjóorrusta við Salamis á Kýpur. Í kjölfar hennar var samið um frið, Kallíasarfriðinn svonefnda, árið 450 f.Kr. milli Grikkja og Persa.

Pelópsskagastríðið

Alkibíades

Árið 431 f.Kr. braust stríð út að nýju milli Aþenu og Spörtu og bandamanna þeirra. Heimildum ber ekki saman um tilefni stríðsins. Aftur á móti eru hinir fornu sagnaritarar Þúkýdídes og Plútarkos sammála um þrjár meginorsakir stríðsins. Fyrir stríðið kom upp deila milli Kórinþu og einnar af nýlendum hennar, Korkýru (í dag Korfú) og Aþena blandaði sér í málið. Skömmu síðar kom upp deila milli Kórinþu og Aþenu um yfirráð yfir Pótidaju, sem leiddi á endanum til þess að Aþeningar sátu um Pótidaju. Að lokum gáfu Aþeningar út nokkrar efnahagslegar tilskipanir sem eru þekktar sem „Megörutilskipanirnar“ en samkvæmt þeim var borgin Megara beitt viðskiptaþvingunum. Ríki Pelópsskagabandalagsins sökuðu Aþenu um að brjóta gegn friðarsamningum þrjátíuára friðarins með öllum áðurnefndu gjörðum sínum og Sparta lýsti yfir stríði á hendur Aþenu.

Margir sagnfræðingar telja þetta einungis vera tilefni stríðsins. Þeir færa rök fyrir því að undirliggjandi orsakir hafi verið síaukinn pirringur Spartverja og bandamanna þeirra á yfirgangi Aþenu í grískum stjórnmálum. Stríðið varði í 27 ár, að hluta til vegna þess að Aþena (sjóveldi) og Sparta (hernaðarveldi á landi) áttu erfitt með að ná tökum hvor á annarri.

Hernaðaráætlun Spörtu var í upphafi sú að gera innrás á Attíkuskaga en Aþeningar gátu hörfað inn fyrir borgarmúrana. Plága braust út í Aþenu meðan á umsátrinu stóð og olli miklu mannfalli og var Períkles meðal þeirra sem létust. Á sama tíma setti aþenski flotinn menn á land á Pelópsskaga og vann sigur í orrustunum við Nápaktos árið 429 f.Kr. og í Orrustunni við Pýlos árið 425 f.Kr.. En hvorugur aðilinn gat unnið fullnaðarsigur.

Eftir nokkurra ára stríð samdi aþenski stjórnmálamaðurinn Níkías um frið sem við hann er kenndur árið 421 f.Kr.

Árið 418 f.Kr. brutust þó átök út að nýju milli Spörtu og bandamanna Aþenu í Argos og rofnaði þá friðurinn milli Aþenu og Spörtu. Sparta sigraði sameiginlegan her Aþenu og bandamanna hennar í Orrustunni við Mantineu 418 f.Kr. og stríðsæsingamenn komust aftur til valda í Aþenu í kjölfarið. Leiðtogi þeirra í þetta skiptið var Alkibíades. Árið 415 f.Kr. sannfærði Alkibíades Aþeninga um að senda herlið til Sýrakúsu, bandamanna Spörtu á Sikiley. Þótt Níkías hafi verið fullur efasemda um Sikileyjarleiðangurinn var honum falið að stjórna leiðangrinum ásamt Alkibíadesi. Þegar Alkibíades var borinn sökum í hneykslismáli flúði hann til Spörtu og sannfærði Spartverja um að senda hjálparsveitir til Sýrakúsu. Afleiðingin varð sú að leiðangurinn misheppnaðist algerlega og allt herlið Aþenu var þurrkað út. Níkías var handsamaður og tekinn af lífi.

Þegar hér er komið sögu hafði Sparta byggt flota með hjálp Persa og ógnaði nú yfirráðum Aþenu á sjónum. Spartverjar höfðu framúrskarandi herforingja að nafni Lýsandros. Hann hernam Hellusund og kom þannig í veg fyrir að Aþena gæti flutt inn korn frá botni Svartahafs. Árið 405 f.Kr. sáu Aþeningar fram á hungursneyð og sendu síðasta flota sinn gegn Lýsandrosi, sem vann að lokum afgerandi sigur í orrustunni við Ægospotamí. Aþena hafði nú misst flota sinn og var nærri gjaldþrota. Árið 404 f.Kr. leituðu Aþeningar friðar og Sparta setti fyrirsjáanlega ströng skilyrði fyrir friði: Aþena missti borgarmúra sína, flota sinn og allar eigur sínar erlendis. Andlýðræðisleg öfl tóku völdin í Aþenu með stuðningi Spörtu.

Veldi Spörtu og Þebu

Við lok Pelópsskagastríðsins var Sparta valdamesta borgríki Grikklands en þröngsýni spartversku hernaðarelítunnar reyndist Spörtu fjötur um fót. Innan nokkurra ára höfðu lýðræðissinnar á ný náð völdum í Aþenu og öðrum borgum. Árið 395 f.Kr. viku spartversk stjórnvöld Lýsandrosi úr starfi og Sparta varð af yfirráðum sínum á sjó. Aþena, Argos, Þeba og Kórinta kepptu við Spörtu um yfirráð en Þeba og Kórinta höfðu áður verið bandalagsríki Spörtu í Kórintustríðinu, sem lauk árið 387 f.Kr. án sigurs. Sama ár kom Sparta öðrum grískum borgríkjum rækilega á óvart með Antalkídasarsáttmálanum við Persa, en samkvæmt honum létu Spartverjar Persum eftir grísku borgirnar í Jóníu og á Kýpur. Þannig var aldarlöngum sigri Grikkja á Persum snúið við. Sparta reyndi síðan að veikja veldi Þebu, sem leiddi til stríðs þar sem Þeba myndaði bandalag með fyrrum óvinum Spörtu, Aþenu.

Þebversku hershöfðingjarnir Epamínondas og Pelopídas unnu afgerandi sigur í orrustunni við Levktra 371 f.Kr. Í kjölfar orrustunnar lauk stórveldistíma Spörtu en stórveldistími Þebu hófst. Aþena endurheimti að miklu leyti þau völd sem hún hafði áður haft vegna þess að stórveldistími Þebu var stuttur. Þegar Epamínondas lést í orrustunni við Mantineu 362 f.Kr. missti borgin mesta leiðtoga sinn og eftirmenn hans létu leiðast út í tíu ára langt stríð gegn Fókis sem hafði ekkert upp úr sér nema vandræði. Árið 346 f.Kr. leituðu Þebverjar til Filipposar II í Makedóníukonungs og báðu hann um hjálp í átökunum gegn Fókis og blönduðu þannig Makedóníu í grísk stjórnmál í fyrsta sinn.

Uppgangur Makedóníu

Konungdæmið Makedónía varð til á 7. öld f.Kr. Það kom lítið við sögu í grískum stjórnmálum fyrir 5. öld f.Kr. Filippos konungur Makedóníu var metnaðargjarn maður sem hafði hlotið menntun sína í Þebu. Í upphafi 4. aldar f.Kr. vildi hann auka ítök sín á Grikklandi. Einkum vildi hann hljóta viðurkenningu sem nýr leiðtogi Grikklands í baráttunni fyrir frelsi grísku borgríkjanna í Litlu Asíu undan stjórn Persa. Með því að taka borgirnar Amfipolis, Meþone og Potidaja náði hann völdum yfir gull- og silfurnámum Makedóníu. Með þessu hafði hann orðið sér úti um auðlindir sem hann gat nýtt til að gera draum sinn að veruleika.

Filippos II frá Makedóníu

Filippos náði yfirráðum yfir Þessalíu 352 f.Kr. og Þrakíu og árið 348 f.Kr. réð hann yfir öllu landsvæðinu norðan Laugaskarða (Þermopylai). Hann nýtti auð sinn til að múta grískum stjórnmálamönnum og kom á fót „makedónskum stjórnmálaflokki“ í öllum grískum borgríkjum. Afskipti hans af stríðinu milli Þebu og Fókis færðu honum mikla virðingu og gáfu honum tækifæri á að ná miklum áhrifum í grískum stjórnmálum. Aþenski stjórnmálamaðurinn Demosþenes hvatti Aþeninga til þess að standa gegn áhrifum Filipposar í þeim frægu filippísku ræðum.

Árið 339 f.Kr. mynduðu Þeba og Aþena bandalag gegn síauknum áhrifum Filipposar. Filippos rést gegn þeim og hélt inn í Grikkland og sigraði bandalagsríkin í orrustunni við Kæróneu árið 338 f.Kr. Venjulega er litið svo á að hningnun borgríkisins hafi hafist eftir ósigurinn við Kæróneu, enda þótt borgríkin hafi að mestu leyti verið sjálfstæð ríki allt þar til Rómverjar náðu yfirráðum.

Filippos reyndi að heilla Aþeninga með gjöfum en hafði ekki erindi sem erfiði. Hann kom á fót Kórintubandalaginu og tilkynnti að hann myndi ráðast gegn Persíu til þess að frelsa grísku borgríkin og hefna fyrir innrásir Persa á öldinni sem leið. En áður en hann gat komið áformum sínum í verk var hann myrtur í brúkaupsveislu dóttir sinnar árið 336 f.Kr.

Veldi Alexanders mikla

Tvítugur sonur Filipposar, Alexander, tók við að föður sínum. Hann hóf þegar í stað að undirbúa það að hrinda í framkvæmd áformum föður síns. Hann fór til Kórintu þar sem grísku borgríkin viðurkenndu hann sem leiðtoga Grikkjanna en hélt síðan norður til að gera her sinn reiðubúinn. Herinn sem hann hélt með til Persíu var í meginatriðum makedónskur her, en margir hugsjónarmenn frá öðrum borgríkjum gengu í herinn. En þegar Alexander var önnum kafinn í Þrakíu barst honum fregn um uppreisn grísku borgríkjanna. Hann hélt suður í skyndi, hertók Þebu og jafnaði borgina við jörðu, öðrum grískum borgum víti til varnaðar.

Árið 334 f.Kr. hélt Alexander til Litlu Asíu og sigraði Persa við ána Granikos. Þar með réð hann yfir jónísku strandlengjunni og hann fór sigurför um grísku borgirnar sem hann hafði frelsað. Þegar hann hafði útkljáð mál í Litlu Asíu hélt hann suður á bóginn gegnum Kililíu inn í Sýrland, þar sem hann sigraði Dareios III í orrustunni við Issos 333 f.Kr. Þá hélt hann í gegnum Fönikíu til Egyptalands, sem hann náði á sitt vald án mikillar mótspyrnu. Egyptar tóku vel á móti honum sem frelsara undan kúgun Persa.

Dareios var nú viljugur til þess að semja um frið og Alexander hefði getað haldið heim sigri hrósandi. En Alexander var staðráðinn í að leggja undir sig Persíu og gerast sjálfur herra. Hann hélt í norðaustur gegnum Sýrland og Mesópótamíu og sigraði Dareios aftur í orrustunni við Gaugamela 331 f.Kr. Dareios flúði en var stuttu seinna drepinn af eigin þegnum. Alexander var nú herra yfir öllu Persaveldi og réði yfir Susa og Persepolis án mótspyrnu.

Grísku borgríkin voru enn á ný að reyna að komast undan stjórn Makedóníu. Í orrustunni við Megalopolis árið 331 f.Kr. sigraði Antipater, fulltrúi Alexanders, Spartverja, sem höfðu neitað að ganga í Kórintubandalagið og viðurkenna yfirráð Makedóníu.

Alexander hélt lengra í austur, þangað sem nú eru Afganistan og Pakistan, allt að Indus dalnum, og 326 f.Kr. hafði hann náð til Punjab héraðs. Hann hefði getað lagt leið sína niður meðfram Ganges til Bengal hefði ekki herinn, sem var fullviss um að hann væri á endimörkum heimsins, neitað að fara lengra. Alexander sneri aftur nauðugur viljugur og lést stuttu seinna úr hitasótt í Babýlon árið 323 f.Kr.

Veldi Alexanders mikla

Veldi Alexanders leystist upp skömmu eftir andlát hans en landvinningar hans breyttu Grikklandi varanlega. Þúsundir Grikkja ferðuðust með honum eða á eftir honum til að nema land eða flytjast til nýrra grískra borga sem hann hafði stofnað. Mikilvægust þessara borga var Alexandría í Egyptalandi. Grískumælandi konungdæmi voru stofnuð í Egyptalandi, Sýrlandi, í Íran og Baktríu. Helleníski tíminn var hafinn.

Samfélag

Ein helstu einkennin á forngrísku samfélagi voru skiptingin í frjálsborna menn og þræla, ólík staða kynjanna, tiltölulega lítil stéttarskipting á grundvelli ætternis og mikilvægi trúarbragða. Lifnaðarhættir í Aþenu voru dæmigerðari en einkennileg samfélagsgerð Spörtu.

Samfélagsgerð

Einungis frjálsir menn höfðu full gild borgaraleg réttindi í borgríkinu. Í flestum borgríkjum, ólíkt Róm, fylgdu engin lagaleg forréttindi hárri samfélagsstöðu. Til dæmis fylgdu engin forréttindi því að fæðast inn í tiltekna fjölskyldu. Stundum sáu tilteknar fjölskyldur um opinberar trúarathafnir en venjulega fylgdu því engin völd. Í Aþenu var íbúum skipt í fjórar stéttir eftir efnahag. Fólk gat skipt um stétt ef það eingaðist pening. Í Spörtu hlutu allir karlkyns borgarar titilinn „jafningi“ ef þeir luku menntun sinni. Konungar Spörtu, sem voru tveir og sáu um herstjórn og trúmál í borginni, komu úr tveimur tilteknum fjölskyldum.

Þrælar höfðu hvorki völd né stöðu. Þeir áttu rétt á að stofna fjölskyldu og eiga eignir en höfðu engin pólitísk réttindi. Um 600 f.Kr. hafði vinnuþrælkun breiðst út um allt Grikkland og á 5. öld f.Kr. voru þrælar um þriðjungur alls fólksfjöldans í sumum borgríkjum. Þrælar utan Spörtu gerðu nær aldrei uppreisn af því að þeir voru af of mörgum þjóðernum og voru of dreifðir til að geta tekið höndum saman.

Flestar fjölskyldur áttu þræla sem sáu um heimilið og almenna vinnu. Jafnvel fátækar fjölskyldur families gátu átt einn þræl eða tvo. Eigendum var ekki frjálst að berja eða drepa þræla sína. Eigendur lofuðu oft að veita þrælum sínum frelsi síðar meir til að hvetja þrælana til að leggja harðar að sér. Ólíkt því sem gerðist í Róm hlutu þrælar sem var veitt frelsi ekki borgararéttindi. Í staðinn urðu þeir hluti af stétt réttindalausra þegna ásamt aðfluttu fólki frá öðrum löndum eða öðrum borgríkjum sem bjó í borginni.

Borgríkin sjálf áttu einnig þræla. Þessir opinberu þrælar voru sjálfstæðari en þrælar í einkaeign og bjóu í eigin heimilum og önnuðust sérhæfð störf. Í Aþenu voru þrælar hins opinbera m.a. þjálfaðir í að vera á varðbergi gagnvart fölsuðum peningum en hofþrælar þjónuðu guði tiltekins hofs.

Í Spörtu voru þrælar sem kallaðir helótar. Helótar voru grískir stríðsfangar í eigu ríkisins en lánaðir út til fjölskyldna. Þeir sáu um jarðrækt og unnu húsverk svo að konurnar gætu einbeitt sér að því að ala upp hraust börn. Karlarnir vörðu tíma sínum í þjálfun sem hoplítar og stunduðu hernað. Eigendur helóta voru helótum strangir og helótanir gerðu oft uppreisn.

Daglegt líf

Daglegt líf í grísku borgríkjunum hélst lengi óbreytt. Fólk sem bjó innan borgarmarkanna bjó í lágum sambýlishúsum eða einbýlishúsum eftir því hvernig fjárhagur þess var. Íbúðarhús, opinberar byggingar og hof voru byggð í kringum torgið sem kallað var agora. Fólk bjóu einnig í smærri þorpum og á sveitasetrum um sveitir landsins. Í Aþenu bjór meirihluti fólksins utan borgarmarkanna. það er giskað á að af 400.000 íbúum hafi u.þ.b. 160.000 manns búið innan borgarmúranna en það er mikil borgarmyndun miðað við óiðnvætt samfélag.

Venjulegt grískt heimili var einfalt miðað við nútímaheimili. Á heimilinu voru svefnherbergi, geymslur og eldhús umhverfis innri garð. Meðalstærð heimilis var yfirleitt um 230 m² á 4. öld f.Kr. og var það töluvert stærra en híbýli annarra samfélaga, sem bendir til betri hags borgaranna.

Á heimili bjuggu tveir foreldrar ásamt börnum sínum en venjulega engir aðrir ættingjar. Karlar unnu fyrir fjölskyldunni en konur héldu heimilið og sáu um þrælana. Þrælarnir sóttu vatn í krukkur úr opinberum brunnum, elduðu, þrifu og höfðu auga með börnunum. Karlar höfðu aðskilin herbergi til að taka á móti gestum vegna þess að karlkyns gestir máttu ekki vera í herbergjum þar sem konur og börn vörðu sínum tíma. Auðugir karlar buðu stundum vinum sínum í heimsókn á samdrykkjur. Olíulampar voru notaðir til lýsingar en á lömpunum var ólífuolía. Húsin voru hituð með því að brenna kol og Húsgögn voru einföld og fá, oftast bara stólar, borð og rekkjur.

Kringlukastarinn eftir Mýron, endurgerð frá 2. öld e.Kr.

Flestir Grikkir unnu við landbúnað, ef til vill 80% fólksfjöldans, sem er svipað hlutfall og í flestum óiðnvæddum samfélögum. Jarðvegurinn á Grikklandi er sjaldan frjór og regn ófyrirsjáanlegt. Rannsóknir benda til þess að veðurfar hafi lítið breyst frá því í fornöld. Því þurfti að líkindum oft að grisja og plægja. Nautgripir voru nýttir til að plægja akurinn en flest var unnið með berum höndum. Grískir bændur reyndu að eiga korn afgangs til að geta lagt af mörkum á hátíðum og til að geta keypt leirker, fisk, salt og alskyns málmhluti.

Forngrískur matur var einnig fábrotinn. Fátækt fólk át einkum bygggraut með lauk, ávexti og ost eða ólífuolíu. Fáir átu kjöt reglulega, nema þegar dýrum var fórnað á opinberum hátíðum. Bakarar seldu nýbökuð brauð daglega. Vín þynnt með vatni var hva mest drukkið meðal alþýðunar.

Grískur fatnaður tók litlum breytingum í gegnum tímann. Bæði karlar og konur klæddust stuttum kytrlum. Kyrtlarnir voru oft litríkir. Um mittið hafði fólk belti. Í köldu veðri klæddist fólk kápum og hafði húfur eða hatta en í heitu veðri klæddist það sandölum í stað leðurstígvéla. Konur báru skartgripi og settu á sig andlitsfarða - einkum púður sem gerði húðina ljósari álitum. Karlar létu sér vaxa skegg þangað til Alexander mikli kom af stað þeirri tísku að raka sig.

Forngrísk læknislist var afar takmörkuð. Hippókrates átti mikinn þátt í því að skilja að hjátrú og læknismeðferð á 5. öld f.Kr. Jurtameðferð var beitt til að draga úr sársauka og læknar gátu framkvæmt uppskurð í einhverjum tilvikum. En áttu engin ráð gegn sýkingum svo að jafnvel mjög heilbrigðir einstaklingar gátu dáið mjög skyndilega úr sýkingu óháð aldri.

Karlar stunduðu líkamsrækt á hverjum degi til að halda sér hraustum og reiðubúnum til að gegna herþjónustu. Næstum því hvert einasta borgríki átti að minnsta kosti einn líkamsræktarsal, þar sem einnig var baðaðstaða, fyrirlestrasalur og garður. Í flestum borgum (að Spörtu undanskilinni) máttu einungis karlar æfa í líkamsræktarsölunum og menn voru naktir þegar þeir æfðu. Hátíðir á vegum ríkisins veittu afþreyingu og skemmtun. Guðirnir voru heiðraðir með keppnum í tónlist, leiklist og kveðskap. Aþeningar montuðu sig af því að í þeirra borg væri hátíð næstum því annan hvern dag. Stórar samgrískar hátíðir voru haldnar í Olympíu, Delfí, Nemeu og Isþmíu. Íþróttamenn og tónlistarmenn sem unnu þessar keppnir gátu orðið ríkir og frægir. Dýrasta og vinsælasta keppnisgreinin var kappreiðar.

Menntun

Lengst af í fornaldarsögu Grikklands var menntun ekki á vegum hins opinbera, nema í Spörtu. Á helleníska tímanum stofnuðu sum borgríki opinbera skóla. Einungis auðugar fjölskyldur höfðu efni á að ráða kennara. Drengir lærðu að lesa, skrifa og vitna í bókmenntir. Þeir lærðu einnig að syngja og leika á hljóðfæri og hlutu þjálfun í íþróttum til að undirbúa þá fyrir herþjónustu. Þeir námu ekki til að undirbúa sig fyrir starf, heldur til að verða nýtir þjóðfélagsþegnar. Stúlkur lærðu einnig að lesa, skrifa og einfaldan reikning svo þær gætu séð um heimilið. Þær hlutu nánast aldrei menntun eftir barnæsku.

Lítill hluti drengja hélt menntun sinni áfram eftir barnæsku. Til dæmis má nefna herskóla Spartverja. Á táningsárum námu þeir heimspeki en það hún var hugsuð sem sðferðismenntun fyrir lífið, og mælskufræði svo þeir gætu flutt góðar og sannfærandi ræður fyrir dómstólum eða á þingi. á klassíska tímanum var þessi menntun nauðsynleg sérhverjum metnaðarfullum ungum manni. Samskipti auðugra drengja við eldri lærimeistara var snar þáttur í menntun þeirra. Unglingurinn lærði af því að fylgjast með lærimeistara sínum ræða um stjórnmál á torginu, með því að aðstoða hann við að rækja borgaralegar skyldur sínar, með því stunda æfingar með honum í líkamsræktinni og með því að fylgja honum á samdrykkjur. Ríkustu nemendurnir héldu áfram í framhaldsnám í skóla í einhverri stórborg. Skólarnir voru reknir af frægum kennurum. Meðal frægra skóla í Aþenu voru Akademía Platós og Lykeion.